Beste Nico (en anderen natuurlijk),
Met interesse heb ik jouw reactie op mijn column gelezen. Jij zegt weliswaar niets over de oorzaak van het falen van het door mij geschetste project en of dat door PRINCE2 voorkomen had kunnen worden, maar je doet wel een aantal (voor mij) opmerkelijke uitspraken.
Jij geeft een aantal voorbeelden die mijn mening bevestigen dat PRINCE2 vaak tegen de heersende cultuur ingaat. Zo schets je een groep westelingen die PRINCE2 zeker op het gebied van “Kwaliteit” onwerkbaar vinden. Ook later zeg je dat PRINCE2 niet strookt met de heersende cultuur. Dat kan ik allemaal volgen, zeker als je daar de conclusie aan zou verbinden dat westerse organisaties er goed aan zouden doen PRINCE2 links te laten liggen. Echter in jouw gastcolumn schrijf je (citaat):
” Echte invoering van PRINCE2 vereist moed. Het gaat dan om een culturele verandering waarbij niet moet worden geschuwd om heilige huisjes aan te pakken. ” (einde citaat).
Dat begrijp ik niet. Wat maakt PRINCE2 nu zo waardevol dat je er de cultuur binnen een organisatie voor zou willen veranderen? En lukt dat, de heersende cultuur veranderen? En willen we dat überhaupt? Ik bedoel: die Japanner die jij schetst, komt vast uit Japan, een land dat al ruim 20 jaar in een recessie verkeert, en tevens op cultureel, sportief, creatief en politiek vlak minder betekent dan je op grond van de omvang (in mensen en bnp) zou verwachten. gooi je met die cultuurverandering het kind niet met het badwater weg (als het allemaal al zou lukken)?
